ਧਯਾਇ ੩੯
੧੩੩
ਸੀਸ ਪਰ ਧਰਿਹੋਂ॥ ਪਾਪ ਹਰਣ ਕੋਈ ਪਗ ਆਹਿ
॥ ਸੇਵਤ ਸ੍ਰੀ ਬ੍ਰਹਮਾਦਿਕ ਤਾਹਿ॥ਜੇ ਪਗ ਕਾਲੀ ਕੇ
ਸਿਰ ਪਰੇ॥ ਜੇ ਪਗ ਕੁਚ ਚੰਦਨ ਸੋਂ ਭਰੇ ॥ ਨਾਚੇਂ
ਰਾਮ ਮੰਡਲੀ ਆਛੇਂ ॥ ਜਿਨ ਪਗ ਡੋਲੇ ਗਾਇਨ ਪਾਛੇ ॥
ਪਗ ਰੇਣੁ ਅਹਿੱਲਯਾ ਤਰੀ॥ਜਾ ਪਗ ਤੇ ਗੰਗਾ
ਜੀ ਨਿਸਰੀ ॥ ਬਲ ਛਲ ਕੀਯੋ ਇੰਦ੍ਰਕੇ ਕਾਜ॥ ਤੇ
ਪਗ ਹੀ ਦੇਖੋਂਗੋ ਆਜ ਮੋਕੋ ਸ਼ਗਨ ਹੋਤ ਹੈਂ ਭਲੇ ॥
ਮ੍ਰਿਗ ਕੇ ਝੁੰਡ ਦਾਹਨੇ ਚਲੇ ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਐਸੇ ਬਿਚਾਰ ਫਿਰ ਅਕਰੁਰ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਕਹੀਂ ਮੁਝੇ ਵੇ ਕੰਸ ਕਾ ਦੂਤ ਤੋਨ ਸਮਝੇ ਫਿਰ ਆਪ ਹੀ ਸੋਚਾ ਕਿ ਜਿਨਕਾ ਨਾਮ ਅੰਤ੍ਰਯਾਮੀ ਹੈਵੇ ਤੋ ਮਨ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਮਾਨਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਸਬ ਮਿੱਤ੍ਰ ਸ਼ੱਤ੍ਰ ਕੋ ਪਹਿਚਾਨਤੇ ਹੈਂ ਐਸਾ ਕਭੀ ਨ ਸਮਝੇਗੇ ਬਰਨ ਮੁਝੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਗਲੇ ਲਗਾਇ ਦਯਾ ਕਰ ਅਪਨਾ ਕੋਮਲ ਕਮਲ ਨਾ ਕਰ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਪਰ ਧਰੈਂਗੇਤਬ ਮੈਂ ਉਸ ਚੰਦ੍ਰ ਬਦਨ ਕੀ ਸ਼ੋਭਾ ਇਕਟਕ ਨਿਰਖ ਅਪਨੇ ਨਯਨ ਚਕੋਰੇਂ ਕੇ ਸੁਖ ਦੂੰਗਾ ਕਿ ਜਿਸ ਕਾ ਬ੍ਰਹਮਾ ਰੁੱਦ੍ਰ ਇੰਦ੍ਰ ਆਦਿ ਸਭ ਦੇਵਤਾ ਸਦਾ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਿਤ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਇਸ ਭਾਂਤ ਸੋਚ ਬਿਚਾਰ ਕਰਤੇ ਰਥ ਹਾਂਕ ਇਧਰ ਤੋ ਅਕਰੂਰ ਜੀ ਗਏ ਔਰ ਉਧਰ ਬਨ ਸੇ ਗਉੂ ਚਰਾਇ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਸਮੇਤ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਦੇਵ ਭੀ ਆਏ ਤੋਂ
