ਇਹ ਪਿਆਰ ਦਿਨ ਬਦਿਨ ਵਧਦਾ ਗਿਆ। ਪ੍ਰਿੰਸ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮਕਾ ਬਿਨਾਂ ਇਕ ਮਿੰਟ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿ ਸਕਦਾ। ਜਦ ਉਹ ਸਲੂਨ ਵਿਚ ਵਾਲ ਬਣਵਾਨ ਜਾਂਦੀ, ਤਾਂ ਪ੍ਰਿੰਸ ਕਈ ਕਈ ਘੰਟੇ ਬਾਹਰ ਕਾਰ ਵਿਚ ਉਡੀਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।
ਇਕ ਵਾਰ ਸ੍ਰੀ ਮਤੀ ਸਿਮਪਸਨ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਪੁਸ਼ਾਕ ਸਿਲਾਣ ਪੈਰਸ ਗਈ, ਪਰ ਪ੍ਰਿੰਸ ਲਈ ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਇਕ ਪਲ ਵੀ ਗੁਜਰਨਾ ਔਖਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪੈਰਸ ਦੇ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਟੈਲੀਫੋਨ ਕਰਕੇ ਮਿਸਿਜ਼ ਸਿਮਪਸਨ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ, ਤੇ ਪੁਛਿਆ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਕਦ ਵਾਪਸ ਆਉਣਾ ਹੈ?
"ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਤਕ।"
"ਪਰ ਇਹ ਦੋ ਦਿਨ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਕਟਾਂ?"
"ਤੁਹਾਡੇ ਪਾਸ ਉਥੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ?"
" ਨਹੀਂ।"
"ਤਾਂ ਅਜ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਉਹ ਤਸਵੀਰਾਂ ਟੰਗਣ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰੋ, ਜਿਹੜੀਆਂ ਤੁਸਾਂ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਖਰੀਦੀਆਂ ਸਨ।"
"ਹਾਂ, ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਅਜ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਤਾਂ ਕਟ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਕਲ ਕੀ ਕਰਾਂਗਾ?"
"ਕਲ ਤੁਸੀਂ ਗਿਰਜੇ ਚਲੇ ਜਾਣਾ।"
"ਚੰਗਾ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਛੇਤੀ ਹੀ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਵਿਚ
ਨਹੀਂ ਆ ਸਕੋਗੇ?"
"ਨਹੀਂ! ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕੰਮ ਹੈ, ਦੋ ਦਿਨ ਲਗ ਹੀ ਜਾਣਗੇ।"
ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਲੋਕਾਂ ਵੇਖਿਆ, ਕਿ ਪ੍ਰਿੰਸ-ਜਿਹੜਾ ਘਟ ਵਧ ਹੀ ਗਿਰਜੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਅਜ ਪ੍ਰੇਮਕਾ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਵਿਚ ਬਝਾ ਚਾਈਂ।
-੯੫-
