ਗਲਾਂ ਕਰ ਕੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਕਰਾ ਦਿਤਾ, ਕਿ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਇਰਾਦੇ ਨੇਕ ਨਹੀਂ, ਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਨਾਦਰ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਸਤਾਰਾ ਤੇ ਰਜ਼ਾ ਖਾਨ ਦੇ ਖਿਲਾਫ਼ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭੜਕਾ ਸਕਣ ਵਿਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਈ।
ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਪਿਛੋਂ ਇਕ ਨਾਲਾ ਪਾਰ ਕਰਨ ਸਮੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਛੁਪ ਕੇ ਨਾਦਰ ਪੁਰ ਗੋਲੀ ਚਲਾਈ। ਪਹਿਲੀ ਗੋਲੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਹੀ ਸਤਾਰਾ ਨਾਦਰ ਦੇ ਅਗੇ ਸੀਨਾ ਤਾਣ ਕੇ ਖੜੋ ਗਈ। ਇਹ ਦੂਜਾ ਮੌਕਿਆ ਸੀ, ਜਦ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਪੁਰ ਖੇਡ ਕੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੀ ਜਾਨ ਬਚਾਈ ਸੀ, ਪਰ ਨਾਦਰ ਦਾ ਦਿਲ ਸਤਾਰਾ ਵਲੋਂ ਭਰਿਆ ਜਾਣ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਉਸਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਵੀ ਨਾ ਕੀਤਾ।
ਸ਼ੀਰਾਜ਼ੀ ਬੜੀ ਚਾਲਾਕ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਨਾਦਰਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਕਰਾ ਦਿਤਾ, ਕਿ ਇਸ ਸਾਜ਼ਸ਼ ਵਿਚ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦਾ ਹਥ ਸੀ।
ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁਤਰ ਤੇ ਸਖਤ ਗੁਸਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕਢਾ ਦੇਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ।
ਜਦ ਇਸ ਗਲ ਦੀ ਖਬਰ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਹੋਈ, ਤਾਂ ਉਹ ਬੜੀ ਦੁਖੀ ਹੋਈ। ਉਸ ਨੇ ਸ਼ੀਰਾਜ਼ੀ ਨੂੰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਅਗੇ ਸਫਾਰਸ਼ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਸ਼ੀਰਾਜ਼ੀ ਆਪਣੇ ਮੰਤਵ ਦੀ ਸਫ਼ਲਤਾ ਲਈ ਕੋਈ ਮੌਕਿਆ ਵੀ ਜ਼ਾਇਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਫੌਰਨ ਸੁਝ ਗਿਆ, ਕਿ ਅਜੇਹੀ ਤਰਕੀਬ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ, ਕਿ ਰਾਣੀ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤੇ ਸਤਾਰਾਂ ਦਾ ਵੀ ਬਾਨ੍ਹਣੂ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿਤਾ ਜਾਵੇ। ਉਸ ਨੇ ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਅਰਜ਼ ਕੀਤੀ-"ਬੇਗਮ! ਜਿਸ ਸੇਵਾ ਦੇ ਮੈਂ ਲਾਇਕ ਹੋਵਾਂ ਮੈਂ ਹਾਜ਼ਰ ਹਾਂ, ਪਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਸਲਾਮਤ ਮੇਰੇ ਤੇ ਅਜ ਕਲ ਕੁਝ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਸਤਾਰਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਮਨਾ ਸਕੇਗੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਸੇ ਨੂੰ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
-੧੪੩-
