ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਆਉਣਾ ਚਾਹੇ, ਇਹ ਹੀਰਾ ਆਪਣੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਵਿਖ ਕੇ ਆ ਸਕਦੀ ਹੈਂ।"
ਕੁਝ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਪਿਛੋਂ ਸਤਾਰਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਹੀਰਾ ਵਰਤਣ ਦੀ ਲੋੜ ਪੈ ਗਈ। ਦਿਲੀ ਵਿਚ ਇਕ ਦਿਨ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਸੀ, ਕਿ ਬੜੇ ਚੀਕ ਚਿਹਾੜੇ ਦੀ ਅਵਾਜ ਆਈ ਆਗਾਬਾਸ਼ੀ ਪਾਸੋਂ ਪਛਣ ਤੇ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰ ਵਾਲਿਆਂ ਬਲਵਾ ਕਰ ਦਿਤਾ ਹੈ, ਤੇ ਹੁਣ ਨਾਦਰ ਦੀਆਂ ਫੌਜਾਂ ਲੁਟ ਮਾਰ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।
ਸਤਾਰਾ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਕੰਬ ਉਠੀ | ਉਸ ਨੇ ਨਾਦਰ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜਿਆ ਕਿ ਖੁਦਾ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਦਿਲੀ ਪੁਰ ਹੋਰ ਜ਼ੁਲਮ ਨਾ ਢਾਹਿਆ ਜਾਵੇ, ਪਰ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਉਡੀਕਣ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਉਹ ਹੀਰਾ ਭੇਜਣਾ ਪਿਆ।
ਦਿਲੀ-ਬਦ-ਕਿਸਮਤ ਦਿੱਲੀ-ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਲੁਟੀ ਗਈ, ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਇਸ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਖੂਨ ਨਾਲ ਹੋਲੀ ਖੇਡੀ ਗਈ। ਸਤਾਰਾ ਇਹ ਹਾਲ ਵੇਖ ਕੇ ਕੰਬ ਉਠੀ। ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਪਤਾ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਉਸ ਨਾਲ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ? ਪਰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਇਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਜ ਉਸਦੇ ਜਰਨੈਲ ਤੋਂ ਸਰਦਾਰ ਇਹ ਵੇਖਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ, ਕਿ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰਤ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਕਿਉ ਨਰਮ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਉਸ ਦਾ ਸਬਬ ਸਤਾਰਾ ਦਾ ਬਿਨੇ ਪਤ੍ਰ ਹੀ ਤਾਂ ਸੀ।
ਨਾਦਰ ਸ਼ਾਹ ਸਾਰੇ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦੀ ਦੌਲਤ ਲੁਟ ਪੁਟ ਵਾਪਸ ਈਰਾਨ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਸਤਾਰਾ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਸੀ। ਇਕ ਰਾਤ ਰਾਹ ਵਿਚ ਸਿੰਧ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਡੇਰਾ ਲਾਇਆ ਗਿਆ। ਹਨੇਰੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਨਾਦਰ ਨੀਂਦ ਵਿਚ ਚੂਰ ਸੁਤਾ ਪਿਆ ਸੀ, ਕਿ ਸਤਾਰਾ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਆਈ। ਉਸ ਨੇ ਉਠਕੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਇਕ ਆਦਮੀ ਕੋਈ
-੧੪੧-
