( ੨੨੭ )
ਸੁਕਰਾਤ:-ਤੁਸੀ ਨ ਜਾਓ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਅੰਦਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਣ ਲੱਗੇ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਵਹੁਟੀ ਨੂੰ ਘੱਲ ਸਕਦੇ ਓ।
ਚੌਧਰੀ:-ਮੈਂ ਓਹਨੂੰ ਘੱਲਾਂਗਾ ਤਾਂ ਸਹੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਕੋਈ ਫ਼ੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਲੱਗਾ, ਕਿਓਂ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਣੀ।
ਸੁਕਰਾਤ:-ਓਹ ਸਮਝ ਲਏਗੀ, ਓਹ ਐਡੀ ਜੈਹਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਜੇਡੀ ਤੁਸੀ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝੀ ਬੈਠੇ ਓ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੋਲਾਂ ਦਾ ਸੁਧਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਬੜਾ ਚਾ ਏ ਤੇ ਓਥੋਂ ਦੀ ਜ਼ਨਾਨੀਆਂ ਦੀ ਸਭਾ ਵਾਲੀਆਂ ਤੀਵੀਆਂ ਓਹਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝਾ ਦੇਣਗੀਆਂ।
ਚੌਧਰੀ:-ਜਦ ਮੈਂ ਹੁਣ ਗੁੜਗਾਵੇਂ ਜਾਵਾਂਗਾ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਵਹੁਟੀ ਨੂੰ ਨਾਲ ਜ਼ਰੂਰ ਲੈ ਜਾਵਾਂਗਾ।
ਸਕਰਾਤ:-ਚੌਧਰੀ ਜੀ, ਅਜੇ ਤੁਹਾਡੇ, ਭੀੜੇ ਬਜ਼ਾਰਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਮੁੱਕੀ।
ਚੌਧਰੀ:-ਬਾਬਾ ਜੀ! ਅਜੇ ਤੁਸੀ ਹੋਰ ਕੀ ਆਖਣਾ ਜੇ?
ਸੁਕਰਾਤ:-ਬਜ਼ਾਰ ਐਡੇ ਭੀੜੇ ਨੇ ਕਿ ਜਦ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਅੱਗੋਂ ਕੋਈ ਕੂੜਾ ਚੁੱਕੀ ਲਗਾ ਆਉਂਦਾ (ਜੇਹੜੀ ਅਕਸਰ ਜ਼ਨਾਨੀ ਈ ਹੁੰਦੀ ਏ, ਕਿਉਂ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਆਦਮੀ ਐਡੇ ਰਾਣੀ ਖ਼ਾ ਓ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਸਫਾਈ ਆਪਣੀ ਹੱਥੀਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ) ਮਿਲ ਪਏ ਤਾਂ ਓਹਦੇ ਬੜੇ ਈ ਚੰਗੇ
