( ੧੨੫ )
ਮਨੁੱਖਾ ਜਨਮ ਦੀ ਵਡਿਆਈ
ਸੁਕਰਾਤ:-ਪਿੰਡ ਦੇ ਚੌਧਰੀਓ, ਮੈਨੂੰ ਕਿੰਨੇ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਖਿਆਲ ਪਿਆ ਆਉਂਦਾ ਏ ਤੇ ਮੈਂ ਸੱਚ ਮੁੱਚ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਜੀਵਨ ਜੰਗਲੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਤੋਂ-ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉੱਚੇ ਹੌਣ ਦਾ ਗੁਮਾਨ ਏ-ਕੋਈ ਐਡਾ ਉੱਚਾ ਨਹੀਂ।
ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ:-ਬਾਬਾ ਜੀ, ਤੁਸੀ ਅੱਜ ਬੜੀਆਂ ਵਧ ਵਧ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਓ, ਤੁਸੀਂ ਕਿਉਂ ਆਖਦੇ ਓ ਕਿ ਸਾਰਾ ਆਵਾ ਈ ਊਤਿਆ ਹੋਇਆ ਏ?
ਸੁਕਰਾਤ:-ਜਦ, ਮੈਂ ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਲਗਾ ਆਉਂਦਾ ਸਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਕਈਆਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪੈਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦਿਆਂ ਰਸਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਹਿ ਕੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਾਂਗਰ ਹੱਗਦਿਆਂ ਵੇਖਿਆ। ਨ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸ਼ਰਮ ਹਯਾ ਸੀ ਤੇ ਨ ਕੋਈ ਸਫਾਈ ਦਾ ਖਿਆਲ ਸੀ । ਤੁਸੀ ਦੱਸੋ ਪਸ਼ੂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਕਿਉਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਫਾ ਹੁੰਦੇ ਨੇ?
ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ:-ਸੁਕਰਾਤ ਜੀ, ਅਸੀਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਥਾਂ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਟੱਟੀ ਫਿਰਨੀ ਹੋਈ ਨਾ। ਅਸੀ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੀ ਰਹਿਣੀ ਬਹਿਣੀ ਜਰਾ ਜਟਕੀ ਏ ਤੇ ਮੁਸ਼ਕ ਵੀ ਬੜੀ ਭੈੜੀ ਆਉਂਦੀ ਏ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਹਿਲੇ ਹੋਏ ਹਾਂ ਤੇ ਅਸੀ ਓਸ ਦਾ ਹੁਣ
