(੪੨)
ਤਬਿ ਗੁਰੂ ਬਾਬੇ ਸਲੋਕ ਦਿੱਤਾ:-
ਮਃ ੧॥ਗਲ ਅਸੀ ਚੰਗੀਆ ਆਚਾਰੀ ਬੁਰੀਆਹ॥ਮਨਹੁ ਕੁਸੁਧਾ ਕਾਲੀਆਂ, ਬਾਹਰਿ ਚਿਟਵੀਆਗਰੀਸਾ ਕਰਹਿਤਿਨਾੜੀਆ ਜੋ ਸੇਵਹਿ ਦਰਖੜੀਆਹ॥ ਨਾਲਿ ਖਸਮੈ ਰਤੀਆ ਮਾਣਹਿ ਸੁਖਿ ਰਲੀਆਹ॥ ਹੋਦੇ ਤਾਣਿ ਨਿਤਾਣੀਆਂ ਰਹਹਿ ਨਿਮਾਣੀਆਹ॥ਨਾਨਕ ਜਨਮੁ ਸਕਾਰਥਾ ਜੇ ਤਿਨਕੇ ਸੰਗਿ ਮਿਲਾਹ॥੨॥
ਜਬਿ ਗੁਰੂ ਬਾਬੇ ਏਹੁ ਸਲੋਕੁ ਬੋਲਿਆ, ਤਬਿ ਨੂਰਿਸਾਹੁ ਕਹਿਆ, ਜੋ ਮਾਇਆ ਨਾਲਿ ਮੋਹਉ। ਤਾਂ ਅਨੇਕ ਪਰਕਾਰ ਕੀ ਮਾਇਆ ਲੈ ਲੈ ਆਈਆ॥ ਮੋਤੀ, ਹੀਰੇ, ਜਵਾਹਰ, ਸੁਇਨਾ, ਰੂਪਾ, ਗੁਲੀ, ਕਪੁਰ, ਕਪੜੇ, ਜੋ ਕੁਛ ਭਲੀ ਵਸਤੁ ਮੀ ਸੋ ਆਣਿ ਆਗੈ ਰਾਖੀ। ਤਬਿ ਬੇਨਤੀ ਲਗੀਆ ਕਰਿ, “ਜੀ! ਕਛੁ ਤਮਾ* ਲੇਵਹੁ। ਤਬਿ ਗੁਰੂ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ “ਮਰਦਾਨਿਆ! ਰਬਾਬ ਵਜਾਇ॥ ਤਾਂ ਮਰਦਾਨੇ ਰਬਾਬ ਵਜਾਇਆਂ, ਰਾਗੁ ਤਿਲੰਗ ਕੀਤਾ, ਸਬਦੁ ਮਃ ੧॥
ਤਿਲੰਗ ਮਃ ੧॥ ਇਆਨੜੀਏ ਮਾਨੜਾ ਕਾਇ ਕਰਹਿ॥ ਆਪਨੜੈ ਘਰਿ | ਹਰਿ ਰੰਗੋ ਕੀ ਨ ਮਾਣੇ॥ਸਹੁ ਨੇੜੈ ਧਨ ਕਮਏ ਬਾਹਰੁ ਕਿਆ ਢੂਢੇਹਿ॥ ( ਭੇ ਕੀਆ ਦੇਹਿ ਸਲਾਈਆ ਨੇਣੀ ਭਾਵਕਾ ਕਰਿ ਸੀਗਾਰੋ॥ ਤਾ ਸੋਹਾਗਣਿ ਜਾਣੀਐ ਲਾਗੀ ਜਾ ਸਹੁ ਧਰੇ ਪਿਆਰੋ॥੧॥ ਇਆਣੀ ਬਾਲੀ ਕਿਆ ਕਰੇ ਜਾ ਧਨ ਕੰਤ ਨ ਭਾਵੈ॥ ਕਰਣ ਪਲਾਹ ਕਰੇ ਬਹੁਤੇਰੇ ਸਾ ਧਨ ਮਹਲੁ ਨ ਪਾਵੇ॥ ਵਿਣੁ ਕਰਮਾ ਕਿਛੁ ਪਾਈਐ ਨਾਹੀ ਜੇ ਬਹੁਤੇਰਾ ਧਾਵੈ॥ਲਬ ਲੋਭ ਅਹੰਕਾਰ ਕੀ ਮਾਤੀ ਮਾਇਆ ਮਾਹਿ ਸਮਾਣੀ॥ਇਨੀ ਬਾਤੀ ਸਹੁ ਪਾਈਐ ਨਾਹੀ ਭਈ ਕਾਮਣਿ ਇਆਣੀ॥੨॥ ਜਾਇ ਪੁਛਹੁ ਸੋਹਾਗਣੀ ਵਾਹੈ ਕਿਨੀ ਬਾਤੀ ਸਹੁ ਪਾਈਐ॥ ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰੇ ਸੋ ਭਲਾ ਕਰਿ ਮਾਨੀਐ ਹਿਕਮਤਿ ਹੁਕਮੁ ਚੁਕਾਈਐ॥ ਜਾਕੇ ਪੇਮਿ ਪਦਾਰਥੁ ਪਾਈਐ ਤਉ ਚਰਣੀ ਚਿਤੁ ਲਾਈਐ(ਸਹੁ ਕਹੈ ਸੋ ਕੀਜੈ ਤਨੁ ਮਨੋ ਦੀਜੈ ਐਸਾ ਪਰਮਲੁ ਲਾਈਐ॥ਏਵ ਕਹਹਿ ਸੋਹਾਗਣੀ ਣ ਇਨੀ ਬਾਤੀ ਸਹੁ ਪਾਈਐ॥੩॥ ਆਪੁ ਗਵਾਈਐ ਤਾ ਸਹੁ ਪਾਈਐ ਅਉਰ ਕੈਸੀ ਚਤੁਰਾਈ॥ਸਹੁ ਨਦਰਿ ਕਰਿ ਦੇਖੋ ਸੋ ਦਿਨ . ਲੇਖੈ ਕਾਮਣਿ ਨਉ ਨਿਧਿ ਪਾਈ॥ ਆਪਣੇ ਕੰਤ ਪਿਆਰੀ ਸਾ ਸੋਹਾਗਣਿ ਨਾਨਕ ਸਾ ਸਭਰਾਈ॥ ਐਸੇ ਰੰਗਿ ਰਾਤੀ ਸਹਜ ਕੀ ਮਾਤੀ ਅਹਿਨਿਸਿ ਭਾਇ ਸਮਾਣੀ॥ ਸੁੰਦਰਿ ਸਾਇ ਸਰੂਪ ਬਿਚਖਣਿ ਕਹੀਐ ਜਾਂ ਸਿਆਣੀ॥੪॥੨॥੪॥
ਤਬਿ ਗੁਰੁ ਕੀ ਪੈਰੀ ਆਇ ਪਈਆ। ਗਲ ਵਿਚ ਪਲੀ ਪਾਇ ਕਰਿ ' ਖੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ | ਆਖਣਿ ਲਗੀਆ, “ਅਸਾਡੀ ਗਤਿ ਕਿਉ ਕਰਿ ਹੋਵੈ? ਅਤੇ
*ਪਾਠਾਂਤ੍ਰ 'ਤੁਮ' ਬੀ ਹੈ।
