੪੫
1910
ਸ੍ਰੀ ਮਾਨ ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ,
ਆਪਦਾ ਪਤ੍ਰ ਪੁੱਜਾ, ਆਪਦੇ ਪੁਤ੍ਰ ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ ਖਬਰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਦਰਦ ਹੋਇਆ । ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਕੌਤਕ ਚੋਜਾਂ ਵਾਲੇ ਹਨ: ਆਪਣਿਆਂ ਰੰਗਾਂ ਵਿਚ ਓਹ ਘੱਲਦੇ ਹਨ, ਸੱਦਦੇ ਹਨ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸੁਖੀ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ।
ਭਾਣਾ ਮਿੱਠਾ ਕਰਕੇ ਮੰਨਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਹੈ, ਪਰ ਮੰਨਣਾ ਬੜਾ ਕਠਨ ਹੈ: "ਬਿਖਮੁ ਤੇਰਾ ਹੈ ਭਾਣਾ" ਪਰ ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਲਈ ਰਾਹ ਇਹੋ ਹੈ: ਭਾਣਾ ਮਿੱਠਾ ਤਾਂ ਹੀ ਲਗਦਾ ਹੈ ਜੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋਵੇ, ਸਾਂਈ ਜੀ ਅੰਦਰ ਵੱਸਦੇ ਹੋਣ, ਫਿਰ ਦਿਸਦੇ ਪਦਾਰਥਾਂ ਤੋਂ ਉਹ ਮਿਠੇ ਲਗਦੇ ਹਨ, ਨੇੜੇ ਲਗਦੇ ਹਨ ।
ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਆਣਾ ਜਾਣਾ ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਦੇ ਆਣ ਜਾਣ ਵਾਙੂ ਹੈ, ਸਤਿਗੁਰ ਦੇ ਘੱਲੇ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਗੁਰਸਿਖ ਘਰ ਆਏ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸੱਦੇ ਉਠ ਗਏ: ਆਪਣਾ ਮੋਹ ਮਾਯਾ ਜਿੰਨਾਂ ਪਏਗਾ ਉਨਾ ਦੁਖ ਹੋਏਗਾ । ਜਿੰਨਾ ਨਾਮ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਤੇ ਬਾਕੀ ਸੇਵਾ ਮਾਤ੍ਰ ਦਾ ਭਾਵ ਰਹਿ ਜਾਏਗਾ ਉਨਾ ਸੁਖ ਰਹੇਗਾ:–
"ਬਾਰੰਬਾਰ ਬਾਰ ਪ੍ਰਭੁ ਜਪੀਐ ॥ ਪੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਇਹੁ ਮਨੁ ਤਨੁ ਧ੍ਰਪੀਐ ॥"
"ਜੋ ਹੋਆ ਹੋਵਤ ਸੋ ਜਾਨੈ ॥ ਪ੍ਰਭ ਅਪਨੇ ਕਾ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਨੈ ॥"
(ਸੁਖਮਨੀ 1,–6, 7)
ਇਹ ਮਾਰਗ ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਹੈ । ਨਾਮ ਚਿਤ ਰਹੇ ।
–ਵੀਰ ਸਿੰਘ
ਪਿਆਰੇ ਜੀਓ
91
