ਸੇਰਗਈ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਕੋਲ ਬੈਂਚ ਉਤੇ ਹੀ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ। ਲੜਕੀ ਜਦੋਂ ਕੋਠੜੀ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੋਈ ਉਸ ਕੋਲ ਰੁਕੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿਤਾ, ਤਾਂ ਜਿਸ ਢੰਗ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕੀਤੀ ਉਸ ਨਾਲ ਉਹ ਖੁਦ ਹੀ ਕੰਬ ਗਿਆ। ਉਹ ਅਗੇ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਪਾਦਰੀ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲਗਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਡੰਗ ਮਾਰ ਦਿਤਾ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਭਾਂਪ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਾਮ-ਮੱਤੀ ਤੇ ਮੰਦਬੁਧੀ ਵਾਲੀ ਹੈ। ਪਾਦਰੀ ਸੇਰਗਈ ਉਠਿਆ ਤੇ ਕੋਠੜੀ ਵਿਚ ਗਿਆ। ਉਹ ਸਟੂਲ ਉਤੇ ਬੈਠੀ ਉਸਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਆਉਣ ਉਤੇ ਉੱਠ ਕੇ ਖੜੀ ਹੋ ਗਈ।
"ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾ ਕੋਲ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ," ਉਹ ਬੋਲੀ।
"ਡਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ," ਸੇਰਗਈ ਨੇ ਕਿਹਾ।
"ਕਿੱਥੇ ਪੀੜ ਹੁੰਦੀ ਏ ਤੈਨੂੰ?"
"ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਹੀ ਪੀੜ ਹੁੰਦੀ ਏ ਮੈਨੂੰ," ਉਹ ਬੋਲੀ ਤੇ ਅਚਾਨਕ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਖਿੜ ਉਠੀ।
"ਤੂੰ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ ਜਾਵੇਂਗੀ," ਪਾਦਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੋ।"
"ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ, ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰ ਚੁਕੀ ਹਾਂ, ਕੁਝ ਲਾਭ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ।" ਉਹ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। "ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਪਾਰਥਨਾ ਕਰੋ ਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਰਖੋ। ਮੈਂ ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਖ ਚੁਕੀ ਹਾਂ।"
"ਕੀ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਤੂੰ ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ?"
"ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਉਤੇ ਰਖਿਆ ਸੀ," ਉਸਨੇ ਪਾਦਰੀ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਉਤੇ ਰਖ ਲਿਆ, "ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ" ਪਾਦਰੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸੱਜਾ ਹੱਥ ਦੇ ਦਿਤਾ।
"ਕੀ ਨਾਂ ਹੈ ਤੇਰਾ?" ਉਸਨੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੈਰਾਂ ਤਕ ਕੰਬਦੇ ਹੋਏ ਪੁਛਿਆ। ਉਹ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਬਾਜ਼ੀ ਹਾਰ ਗਿਆ ਹੈ, ਕਿ ਵਾਸ਼ਨਾ ਉਸਦੇ ਵਸੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਚੁਕੀ ਹੈ।
"ਮਾਰੀਆ। ਕਿਉਂ, ਕੀ ਗੱਲ ਏ?"
ਉਸਨੇ ਪਾਦਰੀ ਦਾ ਹੱਥ ਲੈ ਕੇ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਲੱਕ ਦੁਆਲੇ ਬਾਂਹ ਵਲਦਿਆਂ ਆਪਣੀ ਵੱਲ ਖਿਚਿਆ।
"ਇਹ ਤੂੰ ਕੀ ਕਰ ਰਹੀ ਏ?" ਪਾਦਰੀ ਸੇਰਗਈ ਨੇ ਕਿਹਾ।
"ਮਾਰੀਆ, ਤੂੰ ਸ਼ੈਤਾਨ ਏਂ।"
"ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ।"
ਤੇ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਕੱਸੀ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਬਿਸਤਰੇ ਉਤੇ ਬੈਠ ਗਈ।
47
