ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਘਟ ਮਦਾਰੀ ਆਉਂਦੇ ਸਨ, ਤੇ ਜੇ ਕੋਈ ਆ ਵੀ ਜਾਂਦਾ, ਉਹ ਪੈਸੇ ਘਟ ਮਿਲਣ ਕਰਕੇ ਅਗੇ ਤੋਂ ਨਾ ਆਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰਣ ਕਰਕੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ।
ਪਰ ਨਵਾਂ ਮਾਸਟਰ, ਸਾਰੇ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਨਵੀਂ ਹੀ ਜਾਨ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਹਰ ਸਨਿਚਰ ਵਾਰ ਇਕ ਨਿਕਾ ਜਿਹਾ ਲੈਕਚਰ ਵੀ ਹੋਣ ਲਗ ਪਿਆ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਧਾਰਮਕ ਲੈਕਚਰ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਨਵਾਂ ਮਾਸਟਰ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲਿਆ, ਗਿਆਨੀ ਮਾਸਟਰ ਹੀ ਵਖਿਆਨ ਕਰਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਰੀਤ ਨਵੇਂ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਹੀ ਤੋਰੀ ਸੀ। ਹਰ ਸਾਤੇ ਪਿਛੋਂ ਹੁਣ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਸਾਹਿੱਤਕ ਮੀਟਿੰਗ ਵੀ ਹੋਣ ਲਗ ਪਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ ਕੇਵਲ ਨਵਾਂ ਮਾਸਟਰ ਹੀ ਅਰੰਭਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਸਕੂਲ ਤੇ ਇਕ ਖੇੜਾ ਜਿਹਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਇਕ ਵਡੀ ਤਬਦੀਲੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਸਕੂਲ ਨਾਲ ਇਕ ਪਿਆਰ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਚਾਈਂ ਚਾਈਂ ਸਕੂਲ ਆਉਂਦਾ ਸਕੂਲ ਆਕੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੇਹੜੇ ਵੇਲੇ ਸਾਰੀ ਛੁਟੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ, ਤੇ ਮੈਂ ਸਵੇਰੇ ਮੁੜ ਆਉਣ ਦੀ ਆਸ ਦਿਲ ਵਿਚ ਲੈਕੇ ਘਰ ਨੂੰ ਆ ਜਾਂਦਾ।
ਸਾਡਾ ਘਰ ਵੀ ਨਵੇਂ ਮਾਸਟਰ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿਚ ਹੀ ਸੀ, ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਕਦੇ ਕਦੇ ਛੁਟੀ ਵੇਲੇ ਘਰ ਜਾਂਦਿਆਂ ਅਸੀਂ ਇਕਠੇ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਸਾਂ, ਅਤੇ ਰਾਹ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਮਾਸਟਰ ਨਾਲ ਗਲਾਂ ਕਰਕੇ ਬੜਾ ਸੁਆਦ ਆਉਂਦਾ ਸੀ।
“ਵੇਖ ਲਿਵਤਾਰ।" ਇਕ ਦਿਨ ਤੁਰੇ ਤੁਰੇ ਜਾਂਦਿਆਂ,
ਨਵਾਂ ਮਾਸਟਰ
