ਪਰ ਇਕ ਵਾਰ ਬਰਗੇਡੀਅਰ ਰਛਪਾਲ ਸਿੰਘ ਦੀ ਚਿੱਠੀ ਆਈ ਨੂੰ ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ ਲੰਘ ਗਏ। ਪੰਦਰਾਂ ਹੋਰ ਬੀਤ ਗਏ ਪਰ ਚਿੱਠੀ ਨਾ ਆਈ। ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਪਿੱਛੋਂ ਇਕ ਕੈਪਟਨ ਨੇ ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਮਦਨ ਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਦਸਿਆ-ਅਜ ਤੋਂ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬਰਗੇਡੀਅਰ ਰਛਪਾਲ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਇਕ ਮੇਜਰ ਜੀਪ ਵਿਚ ਬੈਠ ਕੇ ਇਕ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਸਰਵੇ ਕਰਨ ਗਏ ਅਜ ਤਕ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਸਨ ਮੁੜੇ। ਉਹਨਾਂ ਥਾਂ ਥਾਂ ਢੂੰਡਿਆ ਸੀ ਪਰ ਬੰਦੇ ਤਾਂ ਕੀ ਜੀਪ ਦਾ ਵੀ ਨਿਸ਼ਾਨ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਭਾ।
ਕੀ ਇਹ ਸਚ ਸੀ ਰਛਪਾਲ ਸਿੰਘ ਵੀ ਇਸ ਟਬਰ ਨੂੰ ਮੰਝਧਾਰ ਵਿਚ ਛਡ ਜਾ ਚੁਕਾ ਸੀ? ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਨਾ ਆਉਂਦਾ। ਜੇ ਇਹ ਸਚ ਵੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਝੂਠ ਹੋ ਗਿਆ ਵੇਖਣਾ ਲੋਚਦੇ ਸਨ।
ਜੋਤਸ਼ੀਆਂ ਆਸ ਦੁਆਈ। ਅਖੰਡ ਪਾਠ ਕਰਾਏ ਗਏ। ਹਵਨ ਅਤੇ ਜਾਪ ਹੋਏ। ਦਾਨ ਦਿਤੇ ਗਏ। ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਨੇ ਹਿੰਦੇਸ਼ੀਆ ਜਾ ਰਹੇ ਇਕ ਪਰਸਿੱਧ ਕਾਂਗਰਸੀ ਆਗੂ ਨੂੰ ਬਰਗੇਡੀਅਰ ਰਛਪਾਲ ਸਿੰਘ ਦਾ ਪਤਾ ਲਭਨ ਵਾਸਤੇ ਕਿਹਾ।
ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਰਗੇਡੀਅਰ ਦੀ ਤਨਖਾਹ ਆਉਂਦੀ ਰਹੀ। ਪਰ ਇਸ ਦੇ ਬੰਦ ਹੋਣ ਨਾਲ ਟਬਰ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਰਛਪਾਲ ਸਿੰਘ ਵੀ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਜਾ ਚੁਕਾ ਸੀ।
ਅਤੇ ਇਕ ਪ੍ਰਭਾਤ ਨਿਤ ਵਾਗ ਜਦ ਸਰਦਾਰਨੀ ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣ ਉਸ ਦੇ ਪਲੰਘ ਕੋਲ ਆਈ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਛਤ ਵਲ ਇਕ ਟਕ ਝਾਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸ
ਯੋਧੇ
