ਅਪਣੀਆਂ ਤਲੀਆਂ ਨਾਲ ਝਸਦਾ, ਅਤੇ ਅਖ਼ੀਰ ਵਿਚ ਸਲੀਪਰ ਲਿਆ ਕੇ ਪੈਰੀਂ ਪੁਆ ਦਿੰਦਾ।
ਇੰਨਾ ਚਿਰ ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਇਕੱਲਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਸਰਦਾਰੀ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਸਜੇ ਪਾਸੇ ਆ ਬੈਠਦੀ ਜਿਸਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਆਪਣਾ ਥਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹਥ ਰੱਖ ਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਟੂਰ ਦਾ ਹਾਲ ਦਸਦਾ, ਜਿਸ ਦੀ ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਵਿਚ ਸਰਦਾਰਨੀ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਖੇੜਾ ਉਪਜਾ-ਜੀ, ਹਾਂ ਜੀ ਅਤੇ ਠੀਕ ਹੈ ਜੀ ਆਖਦੀ ਰਹਿੰਦੀ।
ਟੂਰ ਤੇ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਦਾ ਬਿਰਧ ਸਰੀਰ ਥਕ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਨੂੰਹ ਧੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝਦੀਆਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਫ਼ਰਜ਼ ਤੋਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣੂ ਸਨ। ਨੂੰਹ ਰੈਫਰਿਜੀਰੇਟਰ ਵਿਚੋਂ ਸੋਢੇ ਦੀ ਬੋਤਲ ਕਢ ਲਿਆਉੱਦੀ। ਧੀ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿਚ ਜਾਹਨੀ ਵਾਕਰ ਦੀ ਬੋਤਲ ਲਿਆਕੈ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਅਤੇ ਵਿਚ ਸੋਢਾ ਰਲਾ ਗਲਾਸ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੰਦੀ।
ਇਸ ਬੁੱਢੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਉਸ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪੁਤਰ ਦਾ ਕੋਲ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਦੀਨ ਅਤੇ ਇਮਾਨ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਜੰਗ ਵਿਚ ਭਰਤੀ ਹੋ ਕੇ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਬਚੀਆਂ ਹੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਦੇਖ ਭਾਲ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਉਸ ਦੇ ਕੋਲ ਸਨ। ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਇਸ ਸਭ ਕੁਝ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਅਤੇ ਜਦ ਉਹ ਬਚੀਆਂ ਨੂੰ ਪਿਤਾ ਦਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦਿਆਂ ਵੇਖਦਾਂ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਵਿਸਮਾਦ ਵਿਚ ਆ ਜਾਂਦਾ।
ਨਣਾਨ ਭਰਜਾਈ, ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਬੀ. ਏ. ਪਾਸ ਨਵੇਂ ਜ਼ਮਾਨੇ
ਜੋਧੇ
