ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਪਬਲਿਕ ਅਤੇ ਸਕੂਲ ਕਮੇਟੀ ਚੰਗੇ ਨਤੀਜੇ ਨਾਲ ਹੀ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਆਸ਼ੇ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਲਈ ਢੰਗ ਕੋਈ ਵੀ ਵਰਤਿਆ ਜਾਵੇ, ਜਾਇਜ਼ ਹੈ। ਫਿਰ ਸਾਰੇ ਉਸਤਾਦ ਇਕੋ ਜਿਹੇ ਮਿਹਨਤੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ। ਅਤੇ ਮਿਹਨਤੀ ਉਸਤਾਦ ਨੂੰ ਉਸ ਦਾ ਇਵਜ਼ਾਨਾ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"
ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਇਸ਼ਾਰੇ ਤੋਂ ਸਮਝ ਗਿਆ, ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਸਬੰਧੀ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਰਾਏ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ, “ਹਜ਼ੂਰ ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ ਬੜਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ, ਇਹ ਅਜ ਕਲ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ ਕੀ ਜਾਣ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਚਾਲੂ ਕੰਮ ਵਿਚ ਰੋੜਾ ਅਟਕਾਉਣਾ ਜਾਣਦੇ ਹਨ। ਬੱਚੇ ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ ਕੌਮ ਦੀ ਉਸਾਰੀ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਇਹ ਕੰਮ ਤਨ ਮਨ ਅਤੇ ਧਨ ਦੀ ਇਕਾਗਰਤਾ ਮੰਗਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਹ ਮਾਸਟਰ ਆਪਣਾ ਅਧਿਓਂ ਬਹੁਤਾ ਧਿਆਨ ਅਤੇ ਜ਼ੋਰ ਰਾਜਨੀਤਕ ਗੁੰਝਲਾਂ ਵਿਚ ਫਸਣ ਵਿਚ ਲਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।"
ਅਜੇ ਤਕ ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਮਨ ਵਿਚ ਹੀ ਵੈਰੀ ਨੰਬਰ ਇਕ ਮਿਥਦਾ ਸੀ, ਬਾਹਰਲੀ ਬੋਲ ਚਾਲ ਵਿਚ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਈਰਖਾ ਉਸ ਨਾਲ ਕਦੀ ਵੀ ਪ੍ਰਗਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਣ ਦਿਤੀ। ਪਰ ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਉਸ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰਿਆਂ ਅਤੇ ਕੰਮਾਂ ਤੋਂ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝ ਚੁਕਾ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਹ ਵਿਰੋਧਤਾ ਬਹੁਤਾ ਚਿਰ ਲੁਕੀ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕੀ। ਇਕ ਦਿਨ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਇਕ ਐਸੀ ਘਟਨਾ ਹੋ ਗਈ, ਜਿਸ ਨੇ ਦੋਹਾਂ ਮਾਸਟਰਾਂ ਨੂੰ ਵਿਰੋਧਤਾ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਆਹਮੋ ਸਾਹਮਣੇ
੧੫੯.
