ਮਖ਼ਮੂਰੀ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ, ਕੁਝ ਵੀ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ। ਕਵਿਤਾ ਵਹਿਣ ਨਿਰੰਤਰ ਜੀਕੂੰ, ਚਸ਼ਮਿਉਂ ਫੁੱਟੇ, ਧਰਤੀ ਸਿੰਜੇ, ਤੇ ਆਖ਼ਰ ਨੂੰ ਅੰਬਰ ਥਾਣੀਂ, ਤਲਖ਼ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚ ਰਲ ਜਾਵੇ। ਆਪਣੀ ਹਸਤੀ ਆਪ ਮਿਟਾਵੇ।
ਧਰਤੀ ਨਾਦ/ 16