(੯੨)
ਜੋ ਮਨਸੂਰ ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਵਾਂਙੂੰ ਸਾਯਾ ਸੂਲੀ ਦਾ ਰਖਦਾ ਹੈ।
ਫੁਲ ਵਰਗਾ ਜੋ ਸੁੰਦਰ ਮੁਖੜਾ ਹੇ ਬੱਤੀ! ਚਮਕਾਓ ਜ਼ਰਾ,
ਦਿਲ ਪਰਵਾਨਾ ਬੁਲਬੁਲ ਵਾਂਗੂੰ ਕਾਰ ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।
ਗ਼ਜ਼ਲ ਨੂੰ: ੨੯
ਕਸੇ ਬਹਾਲੇ ਗ਼ਰੀਬਾਨੇ ਬੇਨਵਾ ਨ ਰਸੱਦ॥
ਰਸੀਦੇਮ ਬ ਜਾਏ ਕਿ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨ ਰਸੱਦ॥
ਕਸੇ-ਕੋਈ ਆਦਮੀ। ਬਹਾਲੇ-ਹਾਲਤ ਉਤੇ। ਗਰੀਬਾਨੇ-ਗਰੀਬਾਂ ਦੀ। ਬੇ ਨਵਾ-ਮੰਗਣ ਵਾਲੇ, ਮੰਗਤੇ। ਰਸਦ-ਪਹੁੰਚਣਾ। ਰਸੀਦੇਮ-ਪੁਜਾ ਹਾਂ ਮੈਂ। ਬ ਜ਼ਾਏ-ਜਗ੍ਹਾ ਉਤੇ।
ਅਰਥ–ਕੋਈ ਭੀ ਆਦਮੀ ਮੰਗਤੇ ਗਰੀਬਾਂ ਦੇ ਹਾਲ ਉਤੇ ਨਹੀਂ ਪੁਜ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ (ਉਸ) ਜਗ੍ਹਾ ਉਤੇ ਪੁਜ ਗਿਆ ਹਾਂ, ਜਿਥੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨਹੀਂ ਪੁਜ ਸਕਦਾ।
ਹਜ਼ਾਰ ਖ਼ੁਲਦੇ ਬਰੀਂ ਰਾ ਬ ਨੀਮ ਜੌ ਨ ਖਰੰਦ॥
ਅਜ਼ਾ ਕਿ ਹੇਚ ਬਦਾਂ ਕੂਏ ਦਿਲਰੁਬਾ ਨ ਰਸੱਦ॥
ਖ਼ੁਲਦੇ-ਸ੍ਵਰਗ, ਬਹਿਸ਼ਤ। ਬਰੀ-ਉਚੇ। ਰਾ-ਨੂੰ। ਬ-ਤੋਂ। ਨੀਮ ਜੌ-ਅੱਧਾ ਜੌਂ, (ਜੌਂ ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅੰਨ, ਜੋ ਕਣਕ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਦਾ ਜਲਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਤਾਸੀਰ ਵਿਚ ਠੰਡਾ, ਛੇਤੀ ਹਜ਼ਮ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਤੇ ਪਵਿਤ੍ਰ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ)। ਖਰੰਦ-ਖਰੀਦਣਾ, ਮੁਲ ਲੈਣਾ। ਅਜ਼ਾਂ-[ਅਜ਼×ਆਂ] ਉਨਾਂ ਨਾਲ। ਹੇਚ-ਕੁਝ ਭੀ। ਬਦਾਂ-ਪੁਜਣਾ, ਜਾਣਾ, ਜਾਂਦਾ। ਕੂਏ-ਕੂਚੇ ਵਿਚ। ਦਿਲਰੁਬਾ-ਮਿਤ੍ਰ, ਪ੍ਰੀਤਮ।
ਅਰਥ–ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਉੱਚੇ ਸ੍ਵਰਗਾਂ ਨੂੰ (ਉਹ) ਅੱਧੇ ਜੌਂ ਤੋਂ ਭੀ ਖਰੀਦਦੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। (ਕਿਉਂ) ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦੇ ਕੂਚੇ ਵਿਚ ? ਭੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ।
