(੭)
ਮੱਖੀ ਸ਼ਕਲ ਬਨਾਵੇ । ਜਾਦੂ ਦਾ ਕੋਰ ਜ਼ੋਰ ਸ਼ਪਾਬੀ ਡਬੀ ਅੰਦਰ ਪਾਵੇ ਉਠਿਆਦੇਉ ਜਵਾਲ ਹਰਾਮੀਮਾਰ ਬੁਲੰਦ ਪੁਕਾਰਾ। ਬਾਰਾਂਦਰੀਆਂ ਹੌਦ ਬਗੀਚੇ ਕੰਬਿਆ ਥਰਥਰ ਸ਼ਾਰਾ । ਆਖੇ ਆਦਮ ਜ਼ਾਤ ਕੋਈ ਹੈ ਵਿਚ ਬਗੀਚੇ ਸਰੇ। ਲਿਆਓ ਉਸ ਨੂੰ ਖਾਵਾਂ ਜੇਲਦੀ ਕਰਕੇ ਕਰਕੇ ਬੇਰੇ ਬੇਰੈ ਨੂਰ ਜਮਾਲਕਹੇਮੇਂ ਹਾਜਰ ਏਥੇ ਹੋਰਨ ਕੋਈ । ਬਾਗ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਆਵਨ ਸੰਦੀ ਕਿਸਨੂੰ ਤਾਕਤ ਹੋਈ। ਇਥੇ ਚਿੜੀ ਜਾਨਵਰ ਕੋਈ ਪੋਛੀ ਨਜ਼ਰਨਾਆਵੇ । ਕੀਆਜਜ਼ ਇਨਸਾਨ ਵਿਚਾਰਾਂ ਬਾਗ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਆਵੇ । ਫੇਰ ਜ਼ਵਾਲ ਕਹੇ ਐ ਦਿਬਰ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਪਿਆਰੀ । ਰੰਜ ਨਾ ਹੋਵੋਂ ਖਫਗੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਦੇਵਾਂ ਅਰਜ ਗੁਜਾਰੀ । ਦੇਵਾਂ ਦਾ ਦਸਤੂਰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਜਾਂਦੇ ਸੈਰ ਫਜਰ ਨੂੰ। ਰਾਤ ਪਏ ਤੇ ਆਵਨ ਸਭੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ। ਵੇਲਾ ਹੋਯਾਤਾ ਓਠ ਜਵਾਲ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੇਜਾਵੋ। ਨੂਰ ਜਮਾਲ ਸ਼ਤਾਬੀ ਪਿਛੋਂ ਡੱਬੀ ਕੱਢ ਲਿਆਵੇ । ਦਿਲ ਖੁਰਮ ਨੂੰ ਮੰਤ੍ਰ ਪੜ੍ਹਕੇ ਆਦਮ ਰੂਪ ਬਨਾਯਾ । ਖਾਣਾ ਖਾਵਣ ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤ ਅੱਲਾਦਰਦ ਗਵਾਯਾ । ਛੱਡਰਹੀਨ ਬਖਸ਼ ਹੁਣ ਏਥੇ ਟਿਲ ਖੁਰਮ ਦੇ ਤਾਈਂ । ਪਿਛਲੀ ਗੱਲ ਸੁਨਾਈ ਏਧਰ ਮੁੜਕੇ ਫੇਰਾ ਪਾਈਂ।
ਖਬਰ ਹੋਣੀ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਕੇ ਘਰ ਮੇਂ ਔਰ ਹਾਲਤ ਬੇਕਰਾਰੀ ਉਸ ਕੇ
ਵਾਲਦੈਨ ਕੀ
ਜਾਂਸ਼ਹਜ਼ਾਦੇ ਜੰਗਲ ਅੰਦਰ ਅੰਦਰ ਘੋੜਾ ਤੇਜ਼ ਦੁੜਾਯਾ । ਢੂੰਡਵਜ਼ੀਰਰਿਹਾ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਕਿਦੇ ਨਹੀਂ ਆਯਾ। ਓੜਕਹੋ ਲਾਚਾਰ ਨਿਹਾਇਤਾ ਪਰਪ ਪਿਛੇਨੂੰ ਆਵੇ ਆਕੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹਨੂੰ ਸਾਹੀ ਗਲਸੁਣਵੇ ਕੀਮੈਂ ਹਾਲ ਸੁਨਾਵਾਂ ਅਗੇ ਹਾਲਗਮਾਂ ਦਾਸਾਰਾਰੋਵਨ ਲਗੀਕੁਲਕਚੈਹਰੀ ਮੈਹਲੀ ਪਿਆਪੁਕਾਰਾ।ਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਗਮ ਸਭ ਤੋਂ ਬਹੁਤਾ ਦਰਇਨ੍ਹਨਾਂ ਦੇ ਭਾਰੋ ਤਾਕਤ ਰਹੀ ਨਾ ਬਚਨ ਜੋਗੀ ਨਾਲ ਜ਼ਿਮੀ ਸਿਰ ਮਾਰੇਵੋ ਬੱਚਾ ਮੈਂ ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ ਕਿਥੋ ਢੂੰਡ ਲਿਆਵਾਂ। ਆਮਿਲਬਹੁ ਸ਼ਤਾਬੀ ਮੈਨੂੰ ਰੋਂਦੀ ਨਾ ਮਰ ਜਾਵਾਂ । ਕਿਥੇ ਬੈਠ ਰਿਹਾ ਤੂੰਬਚਾ ਦਾਗ ਜਿਗਰਨੂੰ ਲਾਕੇ। ਆਪਣੀ ਹਥ ਕਰ ਜਾ ਗੌਰਾ ਜਨਾਜ਼ਾ ਅਕੇ ਮੈਂਬੋਹ ਦੁਖ ਨਾ ਝੱਲਣ ਜੋਗੀ ਏਹ
