ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ
੫੯
ਜਯੋਤਿਰੁਦਯ
੬ਕਾਂਡ
ਪਦ ਉਹ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿੱਕਲੇ ਸਪੱਸਟ ਸਮਝੀਦਾ ਸੀ । ਉਸ ਨੈ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਗੀਤਮਨ ਦੀ ਬਾਬਤ ਗਾਵਿੰਆਂ, ਜਿਸ ਦਾ ਉਲਥਾ ਇਹ ਹੈ।
੧ ਰੇ ਮਨ ਜੇ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਕਾਂਇਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇਰਾ ਵਾਸ । ਤੂੰ ਨਿਤ ਬਿਛੜਤ ਅਰ ਕਰਤ ਨਿਰਾਸ ।। ਮਾਨੋ ਜਦ ਕੋਈ ਵਸਤ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਭਾਵੈ । ਤਿਆਗੇ ਤਿੰਹ ਅਰ ਕੋਲ ਕਦੀ ਨਾ ਜਾਵੈ।। ੧ ੨ ਨਿੱਤ ਹੀ ਨਿੱਤ ਪਾਤਕ ਡਗਰਨ ਮੇਂ ਧਾਉਂ । ਪਾਪ ਮੱਦ ਪੀਵਨ ਕੋਂ ਅਧਰਨ ਸੇ ਲਾਊਂ ।। ਤਾਂਕਿ ਬਿਖ ਮੈਯ ਝਲਕ ਅਤ ਹੀ ਡਰਾਵੈ । ਮਹਾਂ ਹਲਾਹਲ ਸਭ ਹੀ ਕੇ ਪ੍ਰਾਨ ਸੁਕਾਵੈ ।। ੨ ੩ ਬਾਂਹ ਪਸਾਰੂੰ ਨਿਰਖੂੰ ਸ੍ਵਰਗ ਚਹੂੰ ਓਰ । ਗਹੂੰ ਚੰਦ ਅਰ ਕਰੂੰ ਤਾਰਨ ਸੋਂ ਬਿਛੋਰ ।। ਪਰ ਮਨ ਕਹਾਂ ਬਰਨੂੰ ਐਸੀ ਨਿਠਰਾਈ । ਗਿਰਾਵਹਿ ਮੋਹਿ ਰਸਾਤਲ ਪਟਕਾਈ ।। ੩ ੪ ਮਨ ਕੀ ਜ੍ਵਲਨ ਬੁਝਾਵਨ ਕੋ ਕਿਤ ਜਾਊਂ । ਸੋਕ ਅਰ ਸੰਤੋਖ ਜੋ ਨਿੱਤ ਤੁਝ ਸੇ ਪਾਊਂ ।। ਜਿਨ ਜਿਨ ਜਾਵਤ ਜਤਤ ਜਿਨ ਪਾਵਨ । ਖੀਚਤ ਚੀਰ ਕਬੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਮਨਭਾਵਨ ।। ੪ ੫ ਰੇ ਚਿਤ ਨਿਰਮਲ ਪਵਿਤ ਯਦਿ ਤੇਰੀ ਬਾਨ । ਚੰਚਲ ਚਪਲ ਗੁਨੋਂ ਸੇ ਹੋ ਤੇਰੀ ਆਨ ।। ਢੂੰਡਨ ਕੋ ਚਿਤ ਭੀਤਰ ਮੋਤੀ ਅਨਮੋਲ । ਧੀਰਜ ਤੇਰਾ ਹੋਤਾ ਤਜਕੇ ਚਾਲ ਬਿਲੋਲ ।। ੫ ੬ ਰੇ ਮਨ ਬਨ ਤੂੰ ਕਰੁਣਾ ਨੌਕਾ ਰਘੁਬਰ । ਤਬ ਹੀ ਤਰੂੰ ਮੈਂ ਸੋਕ ਰੋਗ ਦੁਖ ਸਾਗਰ ।।