________________
(੩੯) ਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਜੋਅਨ ਮੰਦਰ ਬਾਲ ਬੈਠੀ ਹੈ । ਚੌਧਵੀਂ ਰਾਤ ਦੇ ਚੰਦਮਾਂ ਚੇਹਰੇ ਦੇ ਉਦਾਲੇ ਖੱਲਰੀਅi ਹੋਈ ਕਲੀਆਂ ਲਟਾਂ ਦੇ ਬੱਦਲ ਆਏ ਕੁਝ ਅਨੋਖੀ ਹੀ ਸੋਭਾ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ, ਚੇਹਰੇ ਉੱਤੋਂ ਉਦਾਸੀ, ਚਿੰਤਾ, ਨਿਰਾਸਤਾ ਅਤੇ ਭੈ ਦੇ ਚਿੰਨ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕਮਰੇ ਦੀ ਸਜਾਵਟ, ਮਨ ਹਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਹੀ ਜਰੀਆ ਤਸਵੀਰ, ਬੜੇ ਬੜੇ ਸੰਦ ਬਤ, ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਵਿਛੇ ਹੋਏ ਵਧੀ' ਲਚੇ ਅਦਿ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਸਾਮਾਨ ਏਸ ਸਦੜਾ ਦੀ ਪਤਲੀ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਹੇ, ਐਉਂ ਮਲਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਇਹ ਬਾਲਕ ਕਿਸੇ ਡੂੰਘੇ ਖਿਆਲ ਵਿਚ ਪਈ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਉਸ ਦੇ ਉਦਾਲੇ ਕਈ ਵਡਮਲੀਆਂ ਸੰਦ ਪੁਸ਼ਾਕਾਂ ਪਈਆਂ ਹਨ ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਸਹੀ ਤ ਉਤੇ ਮੋਟੇ ੨ ਖੱਦਰ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਹੀ ਪਏ ਹੋਏ ਹਨ । ਉਸਦੇ ਪਾਸ ਸੰਦ ਸਦ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਖਣਿਆਂ ਦੇ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸੋਨੇ ਚਾਂਦੀ ਦੀਆਂ ਕੌਲੀਆਂ ਨਲ ਸ਼ੋਭਨੀਕ ਹੋ ਰਹੇ ਪੰਜ ਥਾਲ ੫ਏ ਹਨ, ਪਰ ਓਹ ਓਹਨਾਂ ਵਲ ਅੱਖ ਪਰਤਕੇ ਤੱਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਏਸ ਨਾਜ਼ਕ ਤੇ ਕੋਮਲ ਸਰੀਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਰੱਬ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸਖ਼ਤ ਦਿਲ ਰਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਐਨੇ ਸੁਖਾਂ ਦੇ ਸਾਮਾਨਾਂ ਦੇ ਸਾਮਣੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਸੀਜਦਾ, ਇਸ ਬਾਲਕ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕਦੀ ਕਦੀ ਠੰਢੇ ਹੁਕਮਾਂ ਅਤੇ ਡੂੰਘੀਆਂ ਆਹਾਂਦੇ ਨਾਲ ਏਹ ਤੁਕ ਨਿਕਲਦੀ ਹੈ: ਤੁਝ ਬਿਨ ਕਵਨ ਹਮਾਰਾ, · · ਮੇਰੇ ਪੀਤਮ ਪ੍ਰਾਨ ਅਧਾਰ ।
