( ੧੫੨ )
ਪਈ ਬੀਬੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ?"
ਮਾਈ-"ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ, ਮੇਰਾ ਪੁਤ੍ਰ ਬਾਹਰ ਧੁਪੇ ਪਿਆ ਮਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਅੰਦਰ ਪਏ ਮਰਦੇ ਹਾਂ।"
ਛੋਟੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਓਪਰੇ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿਚ ਆਉਂਦਾ ਵੇਖਕੇ ਰੋਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿਤਾ ਸੀ, ਪਰ ਜਦ ਉਸ ਨੇ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਉਸ ਨਾਲ ਗਲਾਂ ਕਰਦੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਮਾਂ ਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜਕੇ ਫੇਰ ਆਖਣਾ ਸ਼ਰੁ ਕੀਤਾ 'ਦਾਦੀ ਰੋਟੀ ਦੇ, ਦਾਦੀ ਰੋਟੀ ਦੇ।" ਇਤਨੇ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਗਭਰਾਟ ਭੀ ਅੰਦਰ ਆ ਗਿਆ, ਉਹ ਕੰਧ ਦੇ ਆਸਰੇ ਹੌਲੇ ਹੌਲੇ ਆਇਆ ਤੇ ਬੂਹੇ ਵਿਚ ਡਿਗ ਪਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਫੇਰ ਉਠਣ ਦਾ ਯਤਨ ਨਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਅਟਕ ੨ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲਗਾ-"ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਏ ਹਾਂ, ਨਾਲੇ ਭੁਖ ਨਾਲੇ ਬੀਮਾਰੀ, ਮੁੰਡਾ ਭੀ ਭੁਖ ਨਾਲ ਮਰ ਚਲਿਆ ਹੈ ਤੇ ਸਾਤੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸਰ ਔਂਦਾ।"
ਇਹ ਸਮਾਚਾਰ ਦੇਖਕੇ ਰਾਮਦਾਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲਕ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹੀ ਹੋਈ ਬੁਝਕੀ ਉਤਾਰਕੇ ਖੋਲ੍ਹੀ। ਉਸ ਵਿਚ ਚਾਰ ਰੋਟੀਆਂ ਸਨ; ਇਕ ਕਢਕੇ ਉਸ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਦੇਣ ਲਗਾ, ਪਰ ਆਦਮੀ ਨੇ ਮੁੰਡੇ ਵਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਰੋਟੀ ਵੇਖਕੇ ਇਕ ਹੋਰ ਖੂੰਜੇ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਕੁੜੀ ਭੀ ਸਹਿਮੀ ਹੋਈ ਨਿਕਲ ਆਈ ਅਤੇ ਭਾਵੇਂ ਰੋਟੀ ਚੰਗੀ ਵਡੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਦੋਨਾਂ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਨੇ ਤੁਰਤ ਮੁਕਾ ਛਡੀ।
