ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਏਹ ਅਲੰਕਾਰ ਕਵੀ ਅਕਸਰ ਅਪਨੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਕਨ | ਵਰਤਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਕ ਗੱਲ ਨੂੰ ਇਸ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਦੱਸਨਾ ਹੈ । ਅਸਲੀ ਆਸ਼ੇ ਨੂੰ ਪੂਤਖ --- ਨਾ ਕੋਹਨਾ, ਗਲੇਫ ਕੇ, ਲੁਕਾ ਕੇ ਦਸਨਾ | ਸੂਫੀਆਂ ਆਰਫ ਤੇ ਫਕੀਰਾਂ ਨੇ ਏਹ ਅਲੰਕਾਰ ਅਕਸਰ ਵਰਤਿਆ ਹੈ ਆਪਨੇ ਪਿਆਰੇ ਮਾ ਹ ਬੁਬ ਰਬ ਯਾਂ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਦੁਨਿਆਵੀ ਮਾਹਬੂਬ ਦਾ ਰੋਗ ਚੜਾਇਆ ਅਰ ਅਪਨੇ ਆਪ ਨੂੰ, ਉਸਦੇ ਨਖਰੇ, ਸੈਨਤ ਜਾਂ ਅੱਖ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਤੋਂ ਕਹਾਇਆ | ਕਦੀ ਦਰਸ ਦੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਕਦੀ ਵਸਲ ਦੀ ਚਾਹ । ਫਾਰਸੀ ਵਿਚ ਹਾਫਜ਼ ਅਰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਬਲ ਨੇ ਏਸ ਅਲੰਕਾ ਚ ਨੂੰ ਸੋਹਣਾ ਨਿ ਭਇਆ ਹੈ । ਇਸਦਾ ਵਰਤਨਾ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਇਕ ਰੱਬੀ ਰੰਗ ਦੇ ਦੇਂਦਾ ਹੈ । | ਇਸੇ ਅਲੰਕਾਰ ਨੂੰ ਰਤੀ ਹੋਰ ਲੰਮਾ ਚੌੜਾ ਕਰ ਦੇਈਏ * (Allegory) (ਅਲੰਕਾਰ) ਬਨ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਇਕ ਕਹਾਨੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਅਸਲ ਆਸ਼ਾ ਲੁਕਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਪੂਖ ਮਨੁਖ ਆਪਨੇ ੨ ਕੰਮ ਧੰਦੇ ਕਰਦੇ ਵਖਾਲੀ ਦੇ ਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਅੜੀਵ ਅਰਥ ਤੇ ਸਿਖਿਆ ਹੋਰ । ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਮਸ਼ਹੂਰ (Pilgrim’s Progress) ਇਸਾਈਆਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਹੈ, ਅਰ ਰਾਨ ਸੂਰਤ ਸਿੰਘ, ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਵੀ ਭਾਈ ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਰਚਤ, ਅਰ ਹਿੰਦੀ ਦੀ ਚੰਦੁ ਪ੍ਰਬੋਧ ਨਾਟਕ ਵੀ ਏਸੇ ਸ਼ਰੇਨੀ ੪ਆਂ ਪੁਸਤਕਾਂ ਹਨ । ਕਬੀਰ ਭਗਤ ਦੀ ਬਾਨੀ ਵੀ ਬਾਜ ਚਾਰੇ ਅਜੇਹੀ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੀਕਨ ਕਿਸੇ ਆਸ਼ਕ ਦੀ 1ਬਰ ਹਾਂ ਭਰੀ ਕਵਿਤਾ ਹੈ । ਐਪਰ ਏਹ ਇਕ ਭਗਤ ਦੇ ਅਪਨੇ ਰੱਬ ਦੇ ਨਾਲ ਨੇਹੇ ਦੀ ਕਹਾਨੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿਚ (Sarcasm) ਆਖਦੇ ਹੈਨ ਤੇ ਉਰਦੂ ਵਿਚ -੩ -