ਪੰਨਾ:ਕੋਇਲ ਕੂ.pdf/217

ਸੱਸੀ ਜਾਂਦੀ ਚੰਦਰ ਜੇਹੀ ਪਰ ਇਸ਼ਕ ਪਵਾਏ ਖੱਟੇ । ਵੱਟੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੂਲ ਨਾ ਲੱਗਨ ਮਾਸਾ ਰੱਤੀ ਨਾ ਘੱਟੇ | ਪੱਟੇ ਵਾਲੇ ਤੇ ਫਲਵਾਲੇ ਪਾਵੇ ਸੌਜ਼ ਦੇ ਵਦੇ ; ਪਏ ਨਾ ਨੌ ਰੋਜ਼ ਸੱਸੀ ਤੋੜ ਸਿਰ ਪੌਨ ਲੱਖ ਵੱਟੇ ਇਕ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਨੜੇ ਬਈਆ ਬਿਰਹੋਂ ਦੀ ਭਾਹੀਂ ਬੱਲੀਆਂ ਸੜ ਗਿਆ ਬਦਨ ਸੜ' ਦਾ ਸੈ ਸੋ ਸੋਕ ਹਵਾ ਝੱਲੀਆi , ਯਾਰ ਨਾ ਆਣ ਸੁਹਾਈਆਂ ਅਸਲੋਂ ਸ਼ੈਹਰ ਸਾਡੇ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ । ਵੇਦ ਮਿਨਤ ਕਰਦੇ ਥਕ ਗਈ ਰੋਜ਼ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਤਲੀਆਂ | ਨੋ ਫੌਜ਼ ਆਨ ਸੁਹਾਏ ਹਾ ਹਿਕ ਵਾਰ ਜਵਾਨੀਆਂ ਢਲੀਆਂ ॥ ਹਾਸ਼ਮ ਦਾ ਰੰਗ ਹੈ । ਕਹੀ ਸੋਹਣੀ ਕਵਿਤਾ ਹੈ: ਮਾਹੀ ਮਿਠੜਾ ਕੋਲ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦੌੜੇ ਵੇਸ ਕਰੇਲਾਂ ਕਰ ਖਲੇਸਾਂ । ਮੈਲੇ ਵੇਸ ਹੋਸਾ ਦਹ ਸਰ ਜਟੇ ਪਛਸਨ ਬੈਸਾਂ ਕਰ ਖਲੋ । ਦਿਲਬਰ ਕੌਨ ਵਿਚ ਗੋਬ ਦਿਲਦੇ ਜਾਂਈ ਹੁਰ ਬਲਹੇਸਾਂ ਕਰ ਡਖਲੇ ਸਾਂ | ਦੁਸ਼ਮਨ ਦੂਤੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕੁ ਹਿਕ ਨੋਹ ਨਾ ਡੇਖਨ ਤੇ ਸਾਂ । ਨੌ ਰੋਜ਼ ਏਹੋ ਦਰਦ ਦਰਦਾ ਮੈਂ ਮਿਠੜੀਆਂ ਸਿਰ ਚਲਸਾਂ ਕਰ ਖਲੇਸਾਂ ( ਬੇਈ ਬੇਅਮਲੀ ਕਮਲੀ ਹਿਕ ਤੌਖ ਮਹਾਂ ਬਤ ਪਾਵਾਂ ! ਨੌ ਰੋਜ਼ ਹੱਥ ਸੋਹਣਿਆਂ ਦੇ ਵੰਸ਼ ਬਾਝ ਖਰੀਦ ਵਖਾਵਾਂ। ਕਿਸਮਤ ਸਾਂਗ ਬਨਾਏ ਆ ਵਲ ਨੈਨ ਨੈਨਾਂ ਦੋ ਵੇਖਨ | ਮੰਝ ਕਦੋਂ ਤਨ ਤਰੁਟਨ ਦੀਦਾ ਰਾਹ ਸਜਨਾਂ ਦਾ ਵੇਖਨ । ਤਘ ਸਤਾਈਆਂ ਦਿਨੀਂ ਅਸਾਡੀਆਂ ਨਿਤ ਪਤਨ ਦੋ ਵੇਖਨ | ਤਨਾੜ, ਨਿਹੋਰੇ 1 -੨੧੭