ਪੰਨਾ:ਕੋਇਲ ਕੂ.pdf/207

ਦਾੜੀ ਪਕੜ ਗੁਲਾਮ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਖੋਹੀ ਕੁਲ । ਦੋਵੇਂ ਘੁਲਦੇ ਜ਼ੋਰ ਕਰ ਕਰਨ ਉਥੱਲ ਪਬੁੱਲ ! ਹੰਦੜ ਮੱਕੀ ਵਜਦੀ ਹੁਰਾ ਪਵੇ ਤਮਾਮ ! ਘਲਨ ਦੇਵੇਂ ਦਰਿਆ ਤੇ ਖਾਵੰਦ ਅਤੇ ਗੁਲਾਮ ॥ ਉੱਪ ਰਲਿਆਂ ਬੈਂਤਾਂ ਵਿਚ ਕਵੀ ਜੀ ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਵਰਤੀ ੩i ਕੁਝ ਸਵਾਦਲੀ ਲਈ ਬਨ ਗਈ । ਕਵੀ ਜੀ ਨੇ ਵੀ ਤੋਕ, ਤਰੰਗ ਅਰ ਗੋਲੇ ਦਾ ਵਰਨਣ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਏਹ ਸ਼ਸਤੂ ਲੜਾਈ ਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਕਵੀ ਜੀ ਨੇ ਅਪਨਾ ਸਮਾਂ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੈ: ਗੁਸੇ ਨਾਲ ਬੰਦੂਕ ਦਾ ਅੰਦਰ ਹੋਇਆ ਕਰ । ਮੇਹਰ ਨਾ ਦਿਲ ਵਿਚ · ਬਾਨ ਦੇ ਬੈਠਾ ਹੈ ਮੂੰਹ ਮੋੜ ॥ ਤੋਪਾਂ ਚੱਲਨ ਰੈਹਕਲੇ ਘਰ ਘਰ ਚੱਲਨ ਬਾਨ । ਲਮਛ ਰਾਤੇ ਜੰਜਾਇਲਾ ਵਾਹਨ ਕਰੇ ਕਰ ਤਾਨ । ਖੇਬਰ ਮਾਰ ਗਵਾਇਆ ਜਿਸਨੇ ਕਿਲ ਜ਼ਬਨ । ਭੀਮ ਜੇਹਾ ਜਿਸ ਮਾਰਿਆ ਛਮਸ ਜੇਹਾ ਹਰੁਨ ॥ ਫੇਰ ਇਕ ਜਗਾ ਮਦੀਨ ਤੇ ਦਮਿਸ਼ਕ ਵਿਚ ਇਕ ਰਾਤ ਦੇ ਸਫਰ ਦਾ ਫਾਸਲਾ ਦਸਦੇ ਹਨ ਅਸਲ ਫਾਸਲਾ ੭੦੦ ਮੀਲ ਦੇ ਕੋਲ ਕੋਲ ਹੈ । ਖਕਾਨ ਜਦ ਅਮਾਮ ਹਨੀਫ ਦਾ ਖਤ ਲੈਕੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ: ਢਾਲ ਯਮਾਨੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਜਮਧਰ ਲਏ ਉਡੰਗ ! ਦਿਨ ਚੜਦੇ ਨੂੰ ਜਾ ਫਿਰੇ ਵਿਚ ਦਮਸ਼ਕ ਨਸ਼ੰਗ ॥ | ਅਮਾਮ ਹਨੀਫ ਦੀ ਲੜਾਈ ਲਿਖਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਕ ਵੀ ਜੀ ਨੂੰ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਸ਼ੈ ਹ ਤਾਂ ਦਾ ਥੋਹ ਨਹੀਂ ਰਹਾ। ਪੇਹਲੇ ਦਮਿਸ਼ਕ ਲੜਾਈ ਕਰਦੇ ਹਨ । ਜਿਥੇ ਯਜ਼ੀਦ ਸੀ, ਫਤੇਹ ਦ ਵਾ ਕੇ ਤੁਰਤ ਮਦੀਨੇ ਪੁਚਦੇ ਹਨ:--- -੨੦੭