ਪੰਨਾ:ਕੋਇਲ ਕੂ.pdf/140

ਖਲੋਂ ਵਦੀ ਹੈ । ਤਸਬੀ ਆ ਸ਼ਕਾਂ ਦੀ, ਮੋਤੀ ਚੁੰਝ ਵਾਂ ਦੇ, ਧਾਗੇ 'ਹੀਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵਦੀ ਹੈ । ਕਰੇ ਕੀਰਨੇ ਦਰਦ ਫਿਰਾਕ ਵਾਲੇ ਉਭੇ ਸਾਹ ਲੈਂਦੀ ਜ਼ਰ' ਰੋਂਵਦੀ ਹੈ । ਮੁਕਬਲ ਵਸ ਅਜੋਕੜੀ ਰਾਤ ਮੈਂਬੇ, ਮਿਨਤਦਾਰ ਗਰੀਬਨੀ ਨਿਓ ਦੀ ਹੈ ॥ | ਰੰਨਾਂ ਦੀ ਹਾਨੀ ਤੇ ਖਵਰੇ ਕਿਉਂ ਪੁਰਾਣੇ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਲੱਕ ਬਧਾ ਹੈ, ਹਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕਹਾਨੀ ਵਿਚ ਏਹਨਾਂ ਦੇ ਮਕਰ ਫਰੇਬ ਦਾ ਚਰਚਾ ਹੈ ! ਰਾਂਝਾ ਆਖਦਾ ਰੰਨਾਂ ਥੀਂ ਨਫਾ ਨਾਹੀਂ, ਰੰਨਾਂ ਨਾਲ ਨਾ ਦੋਸਤੀ ਲਾਈਏ ਜੀ । ਰੰਨਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਚਾ ਕਰਨ ਝੂਠਾ, ਵਾਰੇ ਰੇਨਾਂ ਦੇ ਮੂਲ ਨਾ ਜਾਈਏ ਜੀ । ਸੱਪ ਮਾਰਨੋ ਡੰਗ ਨਾ ਹੇ ਮੁਲੋਂ, ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਦੁੱਧ ਪਲਾਈਏ ਜੀ । ਮੁਕਬਲ ਕੂਚ ਕਰਕੇ ਏਸ ਪਿੰਡ ਵਿਚੋਂ ਹਨ ਤਖਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਨੂੰ ਜਾਈਏ ਜ ॥ ਰਾਂਝੇ ਵੰਝਲੀ ਵਾਹਕੇ ਮੱਝ ਕੁਕੀ, ਜੀਓ ਹੀਰ ਦਾ ਅਪਨੇ ਵੱਸ ਕੀਤਾ | ਬੁਰੀ ਮੱਝ ਦਾ ਚੋਇਕੇ ਦੁੱਧ ਮਿੱਠਾ ਰਾਂਝੇ ਬੈਠ ਕੇ ਹੀਰ ਦੇ ਨਾਲ ਪੀਤਾ । ਵਿਚ ਰਿਹਾ ਹਜਾਬ ਨਾ ਜ਼ਰਾ ਮੂਲੋਂ, ਬਿਰਹੋਂ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਜੋੜਕੇ ਜੀਉ ਸੀ ! ਸਾਲ ਘੱਤ ਖੁਦਾਇਦੇ ਮੁਕਬਲੇ ਨੂੰ, ਸੋਟਾ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਰਾਂਝੇ ਨੇ ਹੱਥ ਤਾ | ਚੰਗੇ ਚੰਗੇ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਮੁਹਾਵਰੇ ਵਰਤੇ ਹਨ: ਸੰਈ ਖਲਕ ਪਈ · ਭੱਜ ਉਡਾਂਵਦੀਏ । ਜੀ ਨਮੇ ਝਾਨ ਹੋਕੇ ਉੱਭੇ ਸਾਹ ਭਰਦਾ । ਪੈਰ ਟੁੱਬ ਕੇ ਜਗਾਉਂ ਨਾ | ਰਾਂਝਾ ਰੋਇਕੇ ਆਖਦਾ ਹੀਰ ਤਾਈਂ, ਮੇਰੇ ਅੱਲੜੇ ਘਾਓ -੧੪੦