ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਵਨ ਕਰਦੀ ਹੈ ਸ਼ਾਹਬਾਂ ਪਟ ਪਟ ਸਟੇ ਮੋਢੀਆਂ, ਹੰਝ ਨੀਰ ਵਹਾ । ਅਤੇ ਖਾਰਿਓ ਥੰਮ ਨ ਲਾਹਿਆ, ਤੇਲ ਫੁਲੇਲ ਮਲਾ॥ ਨਾ ਚੂਤ ਗਦਾਈਆਂ, ਮਾਂਗ ਸੰਧੂਰ ਭਰਾ । * ਰਹੇ ਉਮੇਦ ਨਕਾਹ ਦੀ, ਨੌਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਅੰਗ ਲਾ ||

  • ਮੱਹਦੀ ਸਿਰ ਧੜੀ ਸਾਡੀ ਸੱਧਰ ਨਾ ਲੱਥੀ ਕਾ । ਕੌਰ ਮਤਰੇਰ ਮਾਉਂ ਘਰ ਜਸ · ਅੰਗ ਦਿਤੀ ਸੁ ਲਗਾ ॥

ਪਰ ਜ਼ਾਲਮ ਭਰਾਵਾਂ ਨੇ ਮਿਰਜ਼ੇ ਨੂੰ ਮਾਰ ਸਾਹਿਬਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦ ਵੀ ਨਾ ਛੱਡੀ ਹਿਬਾਂ ਵੀ ਦੂਏ ਨੇ ਉਹੀ ਜਾ ਕੇ ਆਸ਼ਕ ' ਜਨੌਰਾਂ ਦਾ ਸੋਗ ਕਵੀ ਨਯ ਸੱਲ ਕਲੇਜਾ ਛਲਕ, ਗਲ ਵਿਚ ਪਟਕਾ ਪਾ । ਦਤੀ ਸਾਹਿਬਾਂ ਨਾਲ ਵਣਾਂ ਦੇ ਚਾ || ਰ ਹੋਨੀ ਨਾਲ ਕੀ ਜ਼ੋਰ ਸੀ ਵੇਰੀਆਂ ਮਾਰ ਲਿਆ ਪਰ ਦੂਏ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਾ ਕੀਤਾ । ਭਿਰਾਵਾਂ ਦੇ ਹਥੋਂ ਕੇ ਆਸ਼ਕ ਨਾਲ ਜਾ ਮਿਲੀ ॥ ' ਸੋਗ ਕਵੀ ਜੀ ਨੂੰ ਬੜਾ ਭਾਂਵਦਾ ਹੈ: 17 ਮੋਨਾਂ ਕੁਹੀਆਂ ਚੰਚ ਲਾਲ ਵਸੰਨ 1 3) ਕੋਹੀ ਤਿਲੀਅਰਾਂ ਹੱਜ ਨੀਰ ਪਵੰਨ । ' ਦਾ ਮਾਤਮ ਕੀਤਾ। ਪੰਖੂਆਂ ਕੱਲੇ ਪਏ ਰਵੀਨ । ਲਾ ਵੇਸ ਬਨਾਇਅਨ ਥਰ ਥਰ ਪਏ ਕਬੰਨ। 1 ਚਆ ਸਾ ਪੰਖਨੂੰ ਰੋ ਰੋ ਵਿਦਾ ਥੀਵੰਨ . (ਚੰਗਾ ਸਿਆਪਾ ਹੈ) ਵੀ ਜੀ ਨੇ ਚਲੇਖ ਸੌ ਵਿਸਵਾ ਸੱਸੀ ਤੇ ਮਿਰਜ਼ੇ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਵੱਸ ਵਿਚ ਕਿਧਰੇ ੨ ਫਾਰਸੀ ਦਾ ਜੋਸ਼ ਵੀ ਦਸਿਆ ਹੈ ਆਸ਼ਕਾਂ ਦਾ ਮਾ* । ਅਤੇ ਨੀਲਾ ਵਸ ਕਰ ਤੁਰਿਆ ਸਾਡਾ ਖੀ ਹੈ । ਇਸ ਵਿਚ -੧੧੯