ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵੇਦਨ ਇਸ਼ਕ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਸੋ ਕੀਕਰ ਸੁਖ ਸੋਵੰਨ ॥ ਹਾਲ ਸੱਸੀ ਦਾ ਵੇਖਕੇ ਛਾਹੀਂ ਰੱਨੇ ਝਾੜ ! ਅਤੇ ਮਾਲਾਂ ਆਹੀਂ ਘੱਤੀਆਂ; ਬਿਰਹੋਂ ਵੇਖ ਨਵਾੜ ॥ ਨੂੰ ਗਿਨ ਗਿਨ ਸ਼ੀਵਾਂ ਕਫਨੀਆਂ ਇਸ਼ਕ ਨ ਕੱਢਨ ਸਾੜ । ਸਸੀ ਮਾਤਮ ਬੈਠੀ ਉਤ ਦਿਨ ਕਰ ਕਾਲਾ ਵੇਸ ਪਹਾੜ ॥ ਸ ਸੀ ਨੇ ਜਾਨ ਦਿੱਤੀ, ਤਾਂ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਮਾਤਮ ਕਿਨਾਂ ਕੀਤਾ ਮੈਂ ਸੀ ਦਾ ਮਾਤਮ ਬਘਿਆੜਾਂ ਗਿੱਦੜਾਂ ਕੀਤਾ ਆ । ਅਤੇ ਲੂੰਬੜੀਆਂ ਤੇ ਪਾੜੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋ ਵਨ ਪੱਲ ਪਾ ਉਹ ਮੋਰ ਜੰਗਲ ਤੇ ਝਾਗ ਕੁਰਲਾਵਨ ਕੁੱਜਾਂ ਆ । ਨਤ ਦੁਧ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਹਰਨੀਆਂ ਧੱਕੇ ਪਗ ਵਿਹਾ ॥ Sਰ ਜੂਹੀ ਚੁੱਗਨ ਨਾ ਪੰਖਨੁ ਅਤੇ ਖ਼ਰਗਾਂ ਪਿਆ ਵਿਜੋਗ । ਜੋ ਏਥੇ ਥਾਂ ਨਾ ਹੋਇਆ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਅਬ ਅਸਾਂ ਕੀ ਰੋਗ ll • ਇਸ਼ਕ ਕਰੇ ਤਖਤ ਵਨ ਤਨ ਵਿਹਾਈ ਰੋਗ । ਸੀ ਨ ਮੋਈ ਗਮ ਯਾਰ ਦਾ ਘੱਤ ਬਲਾਂ ਵਿਚ ਸੋਗ ! Teਧਰ ਸਸੀ ਨੇ ਥਲੀ ਜਾਨ ਦਿਤੀ ਉਦਰ ਪਨ ਨੂੰ ਜਾਗ ਦਾਸਸੀ ਨਾ ਵੇਖ ਬਿਆਕੁਲ ਹੋਇਆ, ਵਾਹੋਦਾਹੀ ਪਿਛੇ ਮੁੜ ਆ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਸੱਸੀ ਦੀ ਕਬਰ ਹੀ ਮਿਲੀ ਓਹ ਇਸ਼ਕ ਪੂਰਾ ਕਰ ' ਹੁਣ ਪੈਨ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ ਨਵੀਂ ਕਬਰ ਵੇਖ ਅਯਾਲੀ ਗਈ, ਹੁਣ ਪੰਨ ਦੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ: ਨੂੰ ਪੁਛੇ ਭਾਈ ਆਜੜੀ, ਦੱਸ ਅਸਾਂ ਏਹ ਗੱਲ। sਰ ਗੋਰ ਨਵੀਂ ਇਸ ਰਾਹ ਤੇ ਅੱਜ ਹੋਈ ਕੇ ਕ ਲ ? ਨਹੀਂ ਥੇਹ ਨਜੀਕ ਕੇ ਚਰਾਂ ਨਹੀਂ ਇਤ ਵੱਲ। ਦੇ ਕੰਨ ਸੋਇਆ ਕਟ ਦੀਦਨੇ ਥੇ ਆਇਆ ਸੀ ਚੱਲ ॥ -੧੧੧