ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
(87)
ਇਸ਼ਕ ਵਲੋਂ ਰੈਹ ਆਵੇ ਜਿੰਦੜੀ ਜਾਵੇ॥੨੪੩॥
ਭਖ ਥਲਾਂ ਵਿਚ ਲਉਂਦੇ ਰੋਂਦੇ ਭਉਂਦੇ ਮਿਰਗ ਤਿਹਾਏ ਆਬ ਨ ਪਾਏ॥
ਉਡਦੀ ਰੇਤ ਗਰਮ ਵਾ ਵਗਦੀ ਵਰਮ ਪਰੇਮ ਦੁਖ ਧਾਏ ਅੰਗ ਕੁਮਲਾਏ॥
ਭੁਜ ਕਬਾਬ ਤਨ ਹੋਯਾ ਬਿਰੀਆ ਗਿਰੀਆਂ ਅੰਸੂ ਛਾਏ ਛੈਬਰ ਲਾਏ॥
ਕਹਿ ਲਖ ਸ਼ਾਹ ਨਾ ਸਬਰ ਸੱਸੀ ਨੂੰ ਬ੍ਰਿਹੋਂ ਤੀਰ ਵਗਾਏ ਕਬਰ ਬੁਲਾਏ॥੨੪੪॥
ਛੁਟੇ ਜਾਨ ਈਮਾਨ ਸਾਫ ਜੇ ਟੁੱਟੇ ਜਨ ਕਾ ਜਾਲਾ ਭੈਜਲ ਕਾਲਾ॥
ਸਿਰ ਤਕਦਾਈ ਰਖ ਥਲ ਧਾਈ ਦਿਤਾ ਇਸ਼ਕ ਉਜਾਲਾ ਦੇਸ ਨਿਕਾਲਾ॥
ਮੁਖ ਥੀਂ ਆਬ ਜੇ ਮੰਗਦੀ ਵਗਦਾ ਯਾ ਚਸਮਾ ਯਾ ਨਾਲਾ ਸੀਰੀਂ ਵਾਲਾ॥
ਏਹੋ ਚਾਹ ਲਖ ਸ਼ਾਹ ਸੱਸੀ ਦਿਲ ਪੀਵਾਂ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਲਾ ਲੱਜਤ ਵਾਲਾ॥੨੪੫॥
ਉਠਦੀ ਬੈਂਹਦੀ ਕਹਿੰਦੀ ਏਹ ਗਲ ਜਰਮ ਕਰਮ ਦੀ ਹਾਰੀ ਹੌਂ ਦੁਖਯਾਰੀ॥
ਪਏ ਕਲੇਜੇ ਝਾਰੀ ਭਾਰੀ ਮਾਰੀ ਬ੍ਰਿਹੋਂ ਦੋ ਧਾਰੀ ਕਹਿਰ ਕਟਾਰੀ॥
ਕੀਤੀ ਗਰਦ ਗੁਬਾਰੀ ਆਰੀ ਵਾਹਿਦ ਜਾਣ ਬਿਚਾਰੀ ਨਹਿ ਸੋਵਾਰੀ॥
ਕਹਿ ਲਖਸ਼ਾਹ ਨ ਕਾਹ ਚਾਹ ਥਲ ਦਿਨੇ ਨਾ
