(118)
(੧੧੮) ਵਿਚ ਪਾਯਾ ਭੌਰ ਵਲ ਲੈ ਆਨਫਚਾਇਓਨੇ ਮਿਲੇਮੀਡ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੀਤਵਾਲੇ ਸੰਨੇ ਚੌਹਾਂਦੇ ਸੀਤ ਕਰਾਇਓਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮੇਲਿਆਮੇਲੀਆਂ ਮਿੱਤਾਂ ਨੂੰ ਤੁਰਤ ਵਿਚ ਬਹਿਸ਼ਤ ਪੁਚਾਇ ਓਨੇ ਮਿਲੇ ਯਾਰ ਦੋਵੇਂ ਜ਼ਾਰੋਜ਼ਾਰਟੋਕੇ ਰੋਇਰੋਇਕੇ ਬਹਿਰ ਵਗਾਇਓ ਨੇ।ਮੈਲਈ ਦੀ ਧੋਇਕੇ ਦੂਰਕੀਤੀ ਤਨਮਨ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ਕਰਾਇਓਨੇ। ਧੋਤਾ ਦਿਲੇਦਾਦਾਗ਼ ਖਿੜਬਾਗ਼ ਹੋਏ ਓਬੇਸ਼ੱਕ ਚਰਾਗ਼ ਜਗਾਇਓਨੇ ਆਪੋ ਅਪਨੇ ਫੋਲਕੇਦੁਖ ਦੱਸੋ ਕੁਲਹਾਲ ਅਹਿਵਾਲ ਬਤਾਇਓਨੇ। ਸ਼ੀਰੀਆਖਿਅ ਕੁਝ ਨਾ ਵਸ,ਮੇਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੈਰੀਆਂ ਦੇ ਵਸਪਾਇਓਨੇ।ਗੱਲ ਕੀਤੀਆਂ ਬੀਤੀਆਂਸੀਸਉਤੇਪਾਨੀ ਅਗਉਤੇ ਛਿੜਕਾਇਓ ਨੇ।ਮਿਲੇ ਲਗ ਛਾਤੀ ਉਸੇ ਨੌਕਰਾਤੀਂ ਕੁਲ ਦੁਖੜੇ ਦਰਦ ਗਵਾਇਓਨੇ।ਹੋਯਾ ਰਬ ਸਬਬ ਮਿਲਗਏਦੋਵੇਂ ਕੁਫਰਤੋੜ ਈਮਾਨ ਚਿੜਾਇਓਨੇ। ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਲੋਹਾ ਪਾਰਸ ਨਾਲ ਛੋਹਿਆ ਸੋਨਾ ਹੋਯਾ ਨਾ ਮੂਲ ਦਿਖਾਇਓਨੇ॥੮੧॥ ਕਲਾਮ ਸ਼ੀਰੀਂ ਮਾਕੂਲਾ ਸ਼ਾਇਰ ਸ਼ੀਰੀਂ ਆਖਿਆ ਕਹਾਂ ਕੀ ਫੋਲ ਤੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕਦੇ ਨਾਲ ਜੋ ਹਾਲ ਹੋਯਾ ਮੇਰਾਦਿਲ ਬੇਦਿਲ ਹਮੇਸ਼ ਰਹਿੰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਬਕਰਾ ਪਕੜ ਹਲਾਲ ਹੋਯਾ॥ ਬਾਝ ਪਿਆਰਿਆਂ ਸਜਨਾਂ ਸੋਹਣਿਆਂ ਦੇ ਜਗ ਜੀਵਨਾਂ ਬਹੁਤ ਮਹਾਲ ਹੋਯਾ ਸੋਹਨੀ ਵਾਸਤੇ ਮਾਲਲੁਟਾਇ ਸਾਰਾ ਇਜ਼ਤ ਬੇਗਮਿਰਜ਼ਾਮਹੀਂਵਾਲ ਹੋਯਾ ਰਾਂਝਾ ਹੀਰ ਦੇ ਮਗਰ ਫ਼ਕੀਰ ਹੋਕੇ ਕੰਨਚੀ ਕੇਹਾਲ Digitized by Panjab Digital Library | www.panjabdigilib.org
