ਇਕ ਗਾਉਂਦਾ ਜੀਵਨ ਦੇ ਕੇ, ਮੁੜ ਭੁਲ ਜਾਂਦੀ ਏ ਛੋਹਣਾ। ਉਹ ਸਹਿਜ-ਸੁਭਾ ਆ ਨਿਕਲੇ ਲਡਿਆ ਕੇ ਰੱਖੀ ਮੇਰੀ, ਸਧਰਾਂ ਦੀ ਸੁਪਨ-ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ, ਦੋ ਮਿੱਠੇ ਬੋਲ ਸੁਣਾ ਕੇ, ਇਕ ਛੋਹ ਪਿਆਰੀ ਜਹੀ ਦੇ ਕੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾ ਕੇ । ਓਹ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਤੇ ਤੁਰ ਗਏ ।
੮੬