ਅਕਸ
ਘਰ ਦੀ ਛੱਤ 'ਤੇ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਛੋਟੇ-ਵੱਡੇ ਗਮਲੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਭਾਂਤ-ਭਾਂਤ ਦੇ ਬੂਟੇ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਮੈਂ ਜਦ ਉਹਨਾਂ ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਗਗਨ ਇਸ ਕੰਮ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕਦੇ ਡੱਬੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਬੂਟੇ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਕਦੇ ਪੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾ-ਲਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕਦੇ ਖਿੜੇ ਫੁੱਲਾਂ ਕੋਲ ਜਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁੰਘਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਹ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਬਤੀਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਕ ਗੱਲ ਨੂੰ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਕੇ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ। ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਪੱਕੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
"ਇਹ ਕਿਹੜਾ ਬੂਟਾ ਏ?"
"ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਫੁੱਲ 'ਚੋਂ ਮਹਿਕ ਕਿਉਂ ਆਉਂਦੀ?"
"ਨਿੰਬੂ ਦੇ ਫੁੱਲ ਚਿੱਟੇ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ?"
ਇਕ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਛੱਤ ਉੱਪਰ ਆਪੋ-ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਸੀ ਕਿ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ।
ਖੜੜ, ਖੜੜ.. ਖੜ, ਖੜ....
ਗਗਨ ਨੱਠਾ-ਨੱਠਾ ਪੌੜੀਆਂ ਉਤਰ ਥੱਲੇ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕੁਝ ਛਿਣਾਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਸਾਹ ਤੇਜ਼-ਤੇਜ਼ ਚਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦਿਆਂ ਉਸ ਕਿਹਾ, "ਪਾਪਾ...ਉਹ...ਉਥੇ.. ਇਕ ਕਬੂਤਰ ਡਿੱਗ ਪਿਆ..."
"ਕੀ? ਕਿਵੇਂ ਡਿੱਗਾ...?"
"ਪੱਖੇ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ..."
"ਹੈਂ..."
"ਉਹਦੇ ਸਿਰ 'ਚੋਂ ਖੂਨ ਨਿਕਲ ਰਿਹਾ ਏ... ਜਲਦੀ ਚਲੋ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ..."
