ਇਹ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਪਹਿਲੇ ਇਕ ਵਾਰੀ ਕਿਸ਼ੋਰ ਅਗੇ ਸ਼ੁਕਲਾ ਦੀ ਗਲ ਤਾਂ ਕਰ ਵੇਖਾਂ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲਗ ਜਾਵੇਗਾ ਕਿ ਸ਼ੁਕਲਾ ਤੇ ਕਿਸ਼ੋਰ ਦਾ ਆਪੋ ਵਿਚ ਕੁਝ ਪ੍ਰੇਮ ਹੈ ਵੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ?
ਇਸੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਜਾਨਣ ਲਈ ਮੈਂ ਕਿਸ਼ੋਰ ਦੇ ਪਾਸ ਜਾ ਬੈਠੀ। ਕੁਝ ਕੁ ਇਧਰ ਓਧਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਕੇ ਸ਼ੁਕਲਾ ਦਾ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵੀ ਛੇੜ ਦਿਤਾ। ਸਾਡੇ ਪਾਸ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਸ਼ੁਕਲਾ ਦਾ ਨਾਉਂ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਕਿਸ਼ੋਰ ਕੁਝ ਕੁ ਤ੍ਰਬਕਿਆ ਅਰ ਡਰੇ ਹੋਏ ਹੰਸ ਵਾਂਗੂ ਧੌਣ ਉਤਾਹਾਂ ਚੁਕਕੇ ਮੇਰੀ ਵਲ ਬਿੱਟ ਬਿੱਟ ਤਕਣ ਲਗ ਪਿਆ । ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਮੈਂ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਲੈਂਦੀ ਸਾਂ ਉਹ ਉਤਾਵਲਾ ਜੇਹਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਅਰ ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਪਾਗਲ-ਪੁਣਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਕੇ ਖਰੂਦ ਪਾਉਣਾ ਆਰੰਭ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਫੇਰ ਮੈਂ ਸ਼ੁਕਲਾ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਆਰੰਭ ਦਿਤੀ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲਗੀ ਕਿ ਸ਼ੁਕਲਾ ਬੜੀ ਹੀ ਕ੍ਰਿਤਘਨ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਤੁਫੈਲ ਹੀ ਐਡੀ ਹੋਈ ਹੈ ਤੇ ਹੁਣ ਉਸਦੀ ਮਜਾਜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ ਇਤਆਦਿਕ । ਨਿੰਦਿਆ ਦੀਆਂ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਕਿਸ਼ੋਰ ਦੀ ਹੋਸ਼ ਟਿਕਾਣੇ ਆ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਉਹ ਮੂੰਹੋਂ ਇਕ ਅਖਰ ਵੀ ਨਾ ਬੋਲਿਆ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਇਹ ਸੰਨਿਆਸੀ ਦੀ ਹੀ ਕਰਨੀ ਹੈ । ਇਸ ਸਮੇਂ ਉਹ ਕਿਤੇ ਹੋਰਥੇ ਗਏ ਹੋਏ ਸਨ ਪਰ ਆਸ਼ਾ ਸੀ ਕਿ ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਤਕ ਮੁੜ ਆਉਣਗੇ ... ... ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਆ ਕੇ ਕੀ ਬਣਾ ਲੈਣਗੇ ? ਮੈਂ ਧਨ ਦੇ ਲਾਲਚ ਵਿਚ ਐਵੇਂ ਹੀ ਦੁਖ ਸਹੇੜ ਲਿਆ ਤੇ ਹੀਰੇ ਵਰਗੇ ਦਿਉਰ ਨੂੰ ਇਕ ਅਜਿਹੇ ਰੋਗ ਦੇ ਫੰਦੇ ਵਿਚ ਫਸਾ ਦਿਤਾ, ਜਿਸ ਦੀ ਦਵਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਓਸ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਹਿੰਦੀ ਸਾਂ ਕਿ ਸ਼ੁਕਲਾ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਹੀ ਆਪਣੀ ਦਰਾਣੀ ਬਣਾ ਲਵਾਂਗੀ ਪਰ ਕਿਸਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਜੋ ਅੰਨ੍ਹੀ ਫੁਲਾਂ ਵਾਲੀ ਵੀ ਦੁਰਲਭ ਹੋ ਜਾਏਗੀ ?
ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸੰਨਿਆਸੀ ਦੀ ਦਵਾ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ
੮੩.
